در موقعیت‌های بحرانی، مانند وقتی که یک بیماری در جامعه در حال فراگیر شدن است، اضطراب و نگرانی کاملأ طبیعی است. اگر ترس کودک را در برابر یک تهدید بیرونی واقعی می‌بینیم، بایستی با راهکارهایی به او کمک کنیم تا بتواند آن را از سر بگذراند. برخوردی که ما به عنوان والد با کودک می‌کنیم، در مقابله‌ی او با مسائل و مشکلاتش و یادگیری مهارت‌های مقابله‌ای بسیار اثرگذار است.
بسیاری از کودکان، این اضطراب و هیجان منفی دیگر را با گذر زمان از سر می‌گذرانند و با رویداد سازگار می‌شوند. ولی کودکانی هم هستند که با گذر زمان، به مدت طولانی دچار مشکلات هیجانی می‌شوند. در روان‌نوشته مادر و کودک، به این مسئله بیشتر اشاره کردیم.
بیشتر به والدین می‌چسبند، آن‌ها والدین را منبع امنیت می‌دانند و بنابراین در مواقعی که دچار اضطراب می‌شوند، با وابستگی بیش از حد، خود را آرام می‌کنند.
ار جهتی دیگر، ممکن است کودک نسبت به رفتارهای دیگران تحریک‌پذیر شود؛ یعنی به سرعت عصبانی و پرخاشگر شود. ممکن است نسبت به دیگران لجبازی کند تا به خواسته‌اش، آرام‌شدن سریع، برسد. برخی نیز ممکن است آشفتگی و اضطراب را به صورت واضح‌تر نشان دهند.
نکته‌ی مهم در اضطراب و ترس کودک این است که بسیاری از کودکان با علائم جسمی، مشکل خود را نشان می‌دهند. شکایاتی مانند دل‌درد، تهوع، تنگی نفس و مانند این علائم، می‌تواند ریشه در نگرانی و اضطراب کودک را داشته باشد.
همچنین، در خوردن و خوابیدن ممکن است مشکل داشته باشند. کم‌اشتها یا پراشتها شوند. به سختی به خواب روند. بهانه‌های مختلفی بیان کنند تا مجبور به خوابیدن نشوند. در خواب نیز ممکن است وسط شب با وحشت بیدار شوند. یا این‌که صبح بگویند که دیشب خواب بدی دیدند. این کابوس‌ها ممکن است برای شما معنایی نداشته باشد و نتوانید ربط آن را با موضوع ترس کودک بیابید. ممکن است در طول شب به صورت مکرر بیدار شوند و شما را بیدار کنند.
شدت نگرانی و ترس، در هر کودکی با کودک دیگر متفاوت است.
میزان و نحوه حمایت والدین از کودک در زمان استرس، بر سازگاری کودک اثر دارد. مخصوصا در کودکان کم سن و سال‌تر که درک واقعی از جهان ندارند و درکشان کاملا وابسته به واکنش‌های والدین است. کودک، دنیا را از دریچه‌ی نگاه والد می‌بیند. بنابراین آن‌گونه که ما به مسائل نگاه می‌کنیم و واکنش نشان می‌دهیم، تأثیر بسیار زیادی روی نحوه نگرش او نسبت به دنیا و وقایع آن دارد.
کودک توانایی دیدن واقعیت دنیا را آن‌گونه که هست ندارد. بنابراین، از دید مراقبانش به دنیا می‌نگرد و با آن ارتباط برقرار می‌کند.
برای یاری در کاهش آسیب، از این راهکارها استفاده کنیم:
اگر چیزی را نمی‌دانیم، بگوییم “این رو نمی‌دونم ولی می‌پرسم”. این جمله ظرفیت پذیرش ابهام را برای کودک بیشتر می‌کند و می‌تواند راحت‌تر با ترس کنار بیاید.
برای اطلاعات بیشتر، به راهکار سایت ذهن‌کودک در ارتباط با نحوه برخورد با کودک مضطرب مراجعه کنید.
دکتری روانشناسی بالینی، درمانگر پویشی
جهت ثبت دیدگاه خود از قسمت زیر اقدام فرمایید
جهت راهنمایی و تعیین وقت با ما همراه باشید. هم اکنون تماس بگیرید
تمامی حقوق متعلق به روان پادکست می باشد
دیدگاه